Czarownica płonie gniewem przed światłem wiecznej miłości między Gabrielem i Vanessą.

Ta historia ma głębokie przesłanie: szczęście dobrych jest smutkiem zła, dlatego nie wszyscy będą szczęśliwi przed Bożym sądem, ponieważ Bóg nie będzie faworyzował wszystkich, ponieważ Bóg nie kocha wszystkich. Jeśli Biblia mówi inaczej w niektórych fragmentach, to dlatego, że źli sfałszowali słowa dobrych: Izajasz 65:13 Dlatego tak mówi Pan Bóg: Oto słudzy moi jeść będą i będziecie łaknąć; Oto moi słudzy będą pić, a wy będziecie spragnieni; oto słudzy moi będą się radować, a wy będziecie zawstydzeni; 14. Oto słudzy moi będą śpiewać z radości serca, a wy będziecie wołać z bólu serca i z powodu skruszonego ducha będziecie wyć.

 

Czarownica zirytowana wieczną miłością Gabriela i Vanessy.

Vanessa miała 22 lata, kiedy poznała Gabriela, dojrzałego 49-letniego mężczyznę, o głębi w oczach, które zdawały się zawierać historie z kilku wcieleń. Chociaż obie drogi się różniły, więź między nimi była niezaprzeczalna, cichy prąd, który zawsze zdawał się zbliżać ich do siebie. Gabriel mieszkał z matką swojego 10-letniego syna, ale nie było między nimi żadnej więzi miłości, tylko pełne szacunku współistnienie i wspólna historia. Jednak Gabriel zachowywał ostrożny dystans od Vanessy, ponieważ nigdy nie chciał przekroczyć granicy, która mogłaby zranić jego syna lub sprawić, że matka dziecka poczuje się niekomfortowo.

 

Mijały tygodnie, potem miesiące, a Vanessa nie mogła przestać o nim myśleć. Próbował trzymać się od tego na dystans, ale pewnej nocy zdecydował, że nie może już dłużej ignorować tego, co czuje. Zebrał się na odwagę i poszedł go odnaleźć, a w szczerej i szczerej rozmowie wyznał swoje uczucia.

 

Gabriel słuchał jej w milczeniu, a na jego twarzy malowała się mieszanina zaskoczenia i podniecenia. W końcu uśmiechnął się do niej słodko i powiedział: “Cieszę się, że widzisz, że mimo mojego wieku mam przed sobą przyszłość”. Był to początek czegoś niezwykłego, związku, który wkrótce miał stać się tak silny, że nic nie było w stanie go zerwać.

 

Z biegiem lat to, co zaczęło się jako głęboka i pogodna miłość, stało się związkiem, który zdawał się przeczyć prawom czasu. Gabriel zamiast się starzeć, zaczął się odmładzać. Vanessa, zaskoczona i zdumiona, nie rozumiała, co się dzieje, a on też nie wiedział, jak to wytłumaczyć. Z biegiem czasu oboje zaczęli zauważać, że nawet Vanessa nie wydaje się starzeć. Pewnego dnia, nie do końca tego rozumiejąc, oboje spojrzeli w lustro i zauważyli, że oboje wyglądają, jakby mieli 22 lata.

 

Ta przemiana doprowadziła ich do wędrownego i tajemniczego życia, przenosząc się z miasta do miasta, przyjmując nowe tożsamości, ukrywając się przed tymi, którzy mogliby kwestionować ich tajemnicę. Vanessa, zawsze zaintrygowana, próbowała zrozumieć, jak to możliwe, że Gabriel mógł spodziewać się odmłodzenia w swoim życiu, przypominając sobie jego żarty i komentarze na temat młodości.

 

W końcu, po 27 latach spędzonych razem, postanowił ją o to zapytać. Chociaż Gabriel miał 76 lat, a Vanessa 49, oboje wyglądali młodo i pełni życia. Patrząc w oczy Vanessy, Gabriel wyznał: “Nie wiem, jak to się stało. Pamiętam tylko, że pewnej nocy, kiedy zobaczyłem cię po raz pierwszy, bardzo żałowałem, że zawsze mogę ci towarzyszyć i cię chronić. Chciałam, aby nasza miłość nie była ograniczona czasem i była na tyle silna, by zawsze być przy Tobie. Było to szczere życzenie, a Bóg w swojej nieskończonej dobroci spełnił moje życzenie”.

(RYS.1)

 

Vanessa uśmiechnęła się, czując głęboki spokój. Jednak w tym momencie ciszę przerwał niepokojący dźwięk, a po nim upiorny i rozdzierający serce głos. Odwrócili się i oboje zobaczyli przerażająco wyglądającą kobietę o wychudzonej, czerwonej i podziurawionej robakami skórze, pochłoniętą przez płomienie, jakby pochłonęło ją samo piekło.

 

“Czy ty też tego chciałeś, Gabrielu?” – zapytała ta postać tonem pełnym goryczy i niechęci.

(RYS.2)

Gabriel zmarszczył brwi, próbując ją rozpoznać, a w końcu, z mieszaniną niedowierzania i pogardy, zapytał: – Kim jesteś?

 

Postać uśmiechnęła się gorzko i odpowiedziała: “Jestem Sandra. Teraz już wiesz, kim jestem.

 

Rozpoznanie rozświetliło oczy Gabriela, ale wyraz jego twarzy pozostał niewzruszony. Odpowiedział wyraźnym głosem: “Moim pragnieniem była sprawiedliwość. Jeśli spotkała cię kara, to dlatego, że tak powinno być. Jeśli moją nagrodą jest ta wieczność z Vanessą, to dlatego, że to prawdziwa miłość poprowadziła mnie do tego, by o nią poprosić.

 

Vanessa, ściskając dłoń Gabriela, spojrzała na Sandrę pogodnie i dodała: – Ta miłość ma ochronę Boga i nic nie jest w stanie jej zniszczyć.

(RYS. 3)

Postać Sandry rozpłynęła się w echu lamentów, gdy para pozostała w spokoju, wiedząc, że ani czas, ani cienie przeszłości nie mogą odebrać im daru, którym obdarzył ich Bóg.

(RYS. 4)

Przeczytaj więcej w tym artykule w języku angielskim: